Foutje...

In 2016 had ik in één week plotseling vijf uitvaarten te verzorgen. Waarvan twee op één dag. Ja, het is altijd hollen of stilstaan in dit vak.
Het betrof (toevallig?) families waarmee ik al eerder de gang van zaken voor deze te verwachten overlijdens deels had voorbereid. Daardoor lukte het toch om elke uitvaart tot het afscheid te maken dat elk van hen bedoelde.
Hadden er mensen gebeld die ik nog helemaal niet kende, dan zou ik na de derde melding de vierde en vijfde hebben doorgespeeld naar een soortgenoot van me. Over en weer vervangen we elkaar ook wel eens bij een korte vakantie. Maar nu voelde dat als ongepast.

Bij een begrafenis ga ik vooraf scouten hoe de route precies loopt van de herdenkingsplek naar de begraafplaats, zeker als het een voor mij “nieuwe” begraafplaats betreft. En daar ging het nu fout. Door de grote drukte was ik daar niet aan toe was gekomen. Oké, wel op Google Maps de route bekeken, maar die niet zelf gereden.
We reden een kruispunt te ver door en moesten met de rouwauto wat onhandig achteruit scharrelen en omdraaien. Ik vond het echt vréselijk gênant! Veel van de belangstellenden ongetwijfeld ook. Mocht u er bij geweest zijn dan bied ik u graag mijn welgemeende verontschuldigingen aan.

Na de begrafenis vertelde een dochter van de overledene me dat men bij haar in de auto lachend had geconstateerd dat dit “helemaal paste bij pa, want die verdwaalde ook altijd!” Andere familieleden bevestigden dat.
Ik vind nog steeds dat ik toch de goeie route had moeten weten, maar haar opmerking stelde me een beetje gerust. Want neemt u van mij aan: in dit vak merk ik keer op keer dat werkelijk NIETS toeval is!

Overigens heb ik nadien nooit meer zó veel uitvaarten in zulk kort tijdsbestek willen of hoeven doen. Elke familie verdient toch méér aandacht dan ik in die week voor elkaar kreeg..
Annette Verbruggen is immers sinds begin 2018 mijn gewaardeerde compagnon!