Eenzame uitvaart

‘N BEETJE 

Sterven doe je niet ineens,
maar af en toe een beetje
en alle beetjes die je stierf,
’t is vreemd, maar die vergeet je.
Het is je dikwijls zelfs ontgaan,
je zegt ik ben wat moe,
maar op een keer dan ben je aan
je laatste beetje toe.

(door Toon Hermans geschreven)

Een zeer teruggetrokken levende man knipte in 2013 één van mijn columns uit De Stadspers (het huis-aan-huis-blad waar ik ze voor schrijf), met een aantekening dat ik gebeld moest worden als het zo ver was. 
Medio 2015 werd hij in zijn appartement gevonden, waarschijnlijk enkele weken na zijn overlijden. Een opgespoorde nabestaande woonde ver weg en had hem al decennia niet meer  gezien.
Na de vondst van dat briefje belde ze mij. Kende ik hem? Nee, ik had hem nooit gesproken…
Wilde ik s.v.p. alles zo eenvoudig en voordelig mogelijk organiseren, zoals bij een uitvaart van gemeentewege? Maar wel waardig? Natuurlijk.

Soms regelt én betaalt de gemeente een eenvoudige uitvaart. Als er geen nabestaanden kunnen worden gevonden of als die niet in staat zijn de kosten te betalen.
Nu kon dat blijkbaar wel. De verwijdering met de overledene was echter zo groot dat de opdrachtgever niet bij het afscheid wilde of kon zijn.

Dus maakte ik een boeketje van wat takken met rode besjes  uit mijn tuin en deed er enkele roosjes bij.
Dat gaf een beetje kleur aan zijn eenvoudige houten kist.
In de Aula waar hij was opgebaard heb ik bovenstaand gedicht voorgelezen, met de lieve chauffeuse van de rouwauto als enige toehoorder.
Samen zeiden we daarna  “vaarwel” tegen deze ons onbekende man.
Toen brachten we hem met ons tweeën naar het crematorium.

Tot slot maakte ik een mooie rouwkaart en zette die, bij wijze van overlijdensbericht, in zijn appartementescomplex op een plek waar de mensen die om hem heen woonden het konden zien.
Wellicht kenden ze hem nauwelijks, maar toch….

Zo eenzaam kan het dus ook gaan. En ook dan verdient het afscheid alle aandacht !